LEIO โคตรแย้ยักษ์ 

ทีนี้จุดที่เป็นจุดบอดของหนังจริง ๆ คือการนำเสนอความโง่ของตัวละครได้อย่างไม่ชาญฉลาดนี่แหละครับ คือจริง ๆ หนังประเภทนี้ออกตัวก่อนว่าความโง่ของตัวละครคือต้นธารความสนุกอย่างหนึ่งนะครับ แต่ทีนี้นอกจากฉากความโง่ที่ตัวละครหมั่นทำให้ตัวเองถูกฆ่าแล้ว อีกจุดที่ไม่น่าให้อภัยเลยคือการวางคาแรกเตอร์ให้ ‘ขายขำ’ที่ดูเหมือนหลุดจากหนังไทยยุค 90s ต้น ๆ ทั้งบทพูดที่ดูแปลกประหลาดหรือการกระทำชวนงงหลายอย่างโดยเฉพาะตอนอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานที่ตัวละครย้ำเหลือเกินให้เงียบ..แต่กลับโปรเจกต์เสียงกันออกมาราวกับจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และยังไม่พอการวางซับพล็อตอย่างความรักระหว่างเก้ากับฝนก็ไม่มีอะไรนำพาให้เรารู้สึกอยากเอาใจช่วยพวกเขาสักเท่าไหร่ และก็โชคร้ายล่ะครับที่ภาพยนตร์ที่น่าจะผลักดันอาชีพนักแสดงให้กับ ฟาง – ธนันต์ธรญ์ ได้กลับทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญไปอย่างน่าเสียดายทั้งที่เธอเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้งานวิชวลในหนังไม่แห้งแล้งไปด้วยเหล่าชายหนุ่มจนเกินไปด้วยนะ แต่การมีฟาง-เฟย์ ฟาง แก้ว ก็ไม่ช่วยให้หนังสนุกเหมือนเพลงค่ายกามิกาเซ่ที่เธอเคยร้องแต่อย่างใด

โดยรวมแล้วต้องยอมรับว่า ‘ไลโอ โคตรแย้ยักษ์’ ยังไม่ใช่งานหนังมอนสเตอร์ที่เราจะแนะนำได้ว่าเป็นหนังดูสนุกหรือยอดเยี่ยม (แม้เราจะแอบเชียร์ตอนเห็นโฉมแรกของมันก็ตาม) หรือกระทั่งงานซีจีที่อุตส่าห์พะยี่ห้อ Fat Cat Studio ก็ยังยอมรับว่าดูไปก็อดส่ายหัวไปไม่ได้ (ขออภัยด้วยที่ต้องพูดตรง ๆ นะครับ) แต่ก็ยังคาดหวังกับงานชิ้นต่อไปของเนรมิตรหนังฟิล์มนะครับทั้ง ‘แสงกระสือ ๒’ หรือ ‘The 100’ ที่จะให้ความสำคัญกับบทภาพยนตร์มากขึ้นโดยเฉพาะการที่มันต้องพ้นกับดักว่าหนังไทยต้องขายตลก ที่กลายเป็นจุดทิ่งแทงให้หนังปฐมบทมอนสเตอร์เวิร์สเรื่องแรกของไทยกลายเป็นงานที่เราไม่อาจแนะนำให้ใครดูได้อย่างเต็มปาก